نامه

خوب شنیدن و شنونده ی خوبی بودن واقعا کار آسونی نیست. من همیشه با خودم فکر می کردم که شنونده ی خوبی ام چون آدم های زیادی حتی بدون اینکه تلاشی بکنم از ماجراهاشون و دغدغه هاشون برام حرف می زنن و من هم بهشون توصیه هایی می کنم که اغلب به نظرشون مفید میاد. اما چند روز پیش وقتی داشتم به یکی از دوستانم که خسته و عصبانی از ترافیک وحشتناک تهران و چالش هاش توی زندگی غر می زد گوش می دادم، مچ خودم رو گرفتم که چقدر دارم پشت سر هم و در جواب هر جمله اش حرف می زنم و می خوام متقاعدش کنم که داره اشتباه می کنه. حتی یه جاهایی حرف هایی زدم که شاید بی رحمانه بود اگه خودم مخاطبشون بودم. عمیقا ناراحت شدم که چرا اینطور برخورد کردم و به یاد آوردم که دفعه ی اولی نیست که این اتفاق می افته. این خیلی هنره که تو از ابتدا تا انتهای حرف یک نفر رو بشنوی و گاهی حتی هیچ بازخوردی در لحظه بهش ندی تا خودت هم اجازه پیدا کنی بهش فکر کنی. اینکه در لحظه حرفی برای گفتن نداشته باشی از تو یه احمق نمی سازه ولی امکانش زیاده که بدون فکر حرف بزنی و احمق جلوه کنی. فردا قراره به حرف های کسی گوش کنم که خودش شنونده ی خیلی خوبیه به نظر من. میخوام تمرین کنم که بهتر بشنوم و قبل از نظر دادن خوب فکر کنم. نمیدونم چقدر موفق میشم. نامه...